sen...

Çocuktum,
Korkaktım,
His acemisiydim,
ve hep sonbahardım ve ıslak... ve kederli ve adsız korkulu...
Anlamsız ağlamalarım oldu, sebepsiz kahkalarım.
Açıklaması kolaydı;ben deliyim.
Atlatmıştım insanları; ben deliyim!
Kendim?
İnanmışmıydım bu yalana,ne kadar başarabilmiştim???

Sen aşkım, dikildin kocaman bir ayna karşıma...
ve ben hep korktum savrulmaktan güçlü kasırgalarda...
Dağım olurmusun dedim.
oldun.
Ya güneşim?
Evet dedin kanatların ıslak uçamazsın, kurumalı...
kurudum...
......
............
Yıllar geçti...

Dağım ,güneşim
savrulmadım...
kanatlarımda kurudu.
Tekrar uçabilmeyi öğrendim

Sevdiğim,
şimdi aç ellerini, al yüzümü avucuna,
ben haala korkağım ve işin kötüsü:

sanırım haala büyümemişim...

1 yorum:

Batuhan Doğu Alkaya dedi ki...

Böyle bir insan tanıyorum ..
Onunla paylaştığım bir hikayeden ..
...
Ve merak ediyorum senin neler yaşayı bu hisleri kaleme döktüğünü ..