insan büyüyünce masalların anlatılmak için olduğunu yaşanmayacağını anlıyor belki. ama yine bir ümit belki diye vazgeçmiyor anlatmaktan ve dinlemekten...
Yaşamımızdaki nesneler değiştikçe bizler de değişiriz sevgili saklıdefter.Büyüdüğümüzde ise,ne zaman bir fırsatını bulsak çocukluğumuzun o dertten ve acıdan uzak,o en saf,en dolu dizgin yıllarına dönmek isteriz.Büyük bir özlem duyarız o dönemlere..
O dönemlerde bize anlatılan masallarda,nerelere gitmedik,hangi canavarlarla dövüşmedik,hangi yavukluyu kötülerin elinden kurtarmadık ve rüyalarımızda bir kuş gibi kanatlarımızı açıp süzülmedik ki?
"ama mavisini çoktan kaybetmiş," dizesinde,pes etmişlik,kendini koyvermişlik hissi ağır basıyor gibi geldi bana.Yanlış mı algılamışım?
Maviyi yitirmek,yaşamın anlamsızlığıyla yahut değersizliğiyle eşdeğer değil midir sevgili saklıdefter?Oysa aslolan,ellerimizin ve yüreklerimizin kenetlenerek bu yaşanan kargaşa,yozlaşma ve yalnızlık hallerine direnmek değil midir?
Sevgilerle.. --- EL TUTUŞA TUTUŞA
Ne kadar çok elimiz varmış meğer! İlkin, senin elinle tutuşan benimki Sonra çocuklarınki Gençlerinki Tekel İşçilerininki Sonra, ellerin elleri... Ne kadar çok elimiz oldu, baksana, Tutuşa tutuşa Bir orman yangını gibi
8 yorum:
insan büyüyünce masalların anlatılmak için olduğunu yaşanmayacağını anlıyor belki. ama yine bir ümit belki diye vazgeçmiyor anlatmaktan ve dinlemekten...
Yine de mavi bir masalı,pembe bir hayali olmalı insanın saklamalı kimselere söylememeli...
beenmaya,masalın sonu gelene kadarda vazgeçilmeyecektir belkide:)
godsyndrome, kendine has olmalı masallar yani... yalanda olsa gerçekte olsa kendisine ait...
o karanlıktaki yalnızlık bazen masal kahramanları doğurur ;)
Masallar,çocukluğumuzda anlatılan haliyle hala..
Yaşamımızdaki nesneler değiştikçe bizler de değişiriz sevgili saklıdefter.Büyüdüğümüzde ise,ne zaman bir fırsatını bulsak çocukluğumuzun o dertten ve acıdan uzak,o en saf,en dolu dizgin yıllarına dönmek isteriz.Büyük bir özlem duyarız o dönemlere..
O dönemlerde bize anlatılan masallarda,nerelere gitmedik,hangi canavarlarla dövüşmedik,hangi yavukluyu kötülerin elinden kurtarmadık ve rüyalarımızda bir kuş gibi kanatlarımızı açıp süzülmedik ki?
"ama mavisini çoktan kaybetmiş," dizesinde,pes etmişlik,kendini koyvermişlik hissi ağır basıyor gibi geldi bana.Yanlış mı algılamışım?
Maviyi yitirmek,yaşamın anlamsızlığıyla yahut değersizliğiyle eşdeğer değil midir sevgili saklıdefter?Oysa aslolan,ellerimizin ve yüreklerimizin kenetlenerek bu yaşanan kargaşa,yozlaşma ve yalnızlık hallerine direnmek değil midir?
Sevgilerle..
---
EL TUTUŞA TUTUŞA
Ne kadar çok elimiz varmış meğer!
İlkin, senin elinle tutuşan benimki
Sonra çocuklarınki
Gençlerinki
Tekel İşçilerininki
Sonra, ellerin elleri...
Ne kadar çok elimiz oldu, baksana,
Tutuşa tutuşa
Bir orman yangını gibi
Can YÜCEL
Nily ne güzel demişsin:)
Beyrek,umudunu yitirmeyen ender insanlardansın, bu çok güzel bir yön...
Şiirde mükemmel, düşüncelerin gibi...
"yalnızlık diğer adı karanlık..."
ama birgün o karanlıklar sevgi güneşiyle ışık saçacak...
sevgiler..
Merhaba 1sen hoşgeldin:) Ne güzel demişsin.Umarım...Sevgi benden:)
Yorum Gönder