Hüznün Kanatlarımda...

Yarı kapanıktı gözlerim, ama yenik düştüm kapanmış.
Kiraz ağacındayım
gördüğüm dutu almak için uzandığımda
düşmeye adım atmıştım,

ağaç metrelerce uzunluğundaki binaya dönüştü.

Bitmiyordu ızdırap.
yüzüm yerle buluşamıyordu bi türlü; boşlukta hızla çakılmayı bekliyordum

ki
en acısı buydu... düşsem, bir ah sesi ve sıcak kan ıslatacak toprağı bitecek.
Ama dedimya en zoru;
sonu yaşayacağını bildiğin sürenin acısı.

Bitmiyor diyordumki;
yüzümü yaladı toprak
ne dosttu...
ne sıcak...

Hareket edemiyordum ,yanağımı aldı sildi.

Şimdi en yıkık kentten daha yıkık içim.
Ne yangınlardan geçmiş yüreğim is içinde,
dumanı saçlarıma sinmiş, rüzgar acıyor...

Bitti değilmi
toprak?