Göç...

Sezsiz ve zamansız bir göçe sürükledi hayat,
İnadına sert esti rüzgar;
Okşayan dalgaları denizin,kırbaç hızında vurdu kanatlarıma,kanatarak...
ya o hep ılık esen rüzgar, sana ne oldu?
Ne olduda kulaklarıma usul usul ıslık çalarken korkunç bir uğultuya döndün...
Dur! daha fazla kabarma deniz.
ıslatma kanatlarımı;yeter.
Sana bırakıyorum mavi gülüşlerimi...
Şimdi sürgündeyim...
İstediğin kadar es rüzgar şimdi.İstersen ters es umrumdu sanki...
Sende kabar deniz kabarabildiğin kadar.
Üstünde yakamoz taşırdın eskiden...
Şimdi?
istersen alabora et gemileri,
sende,
sende umrumda değilsin...