Artık çıkarım bulanık köpüklü dalgalardan...
Ağlamam bu sefer inan, yıkıldığında kumdan şatolarım.
Hem artık güneş çizmeyi öğrendim.
Gözlerime hükmetmeyi, susmayı, tırnağımı daha derinden koparıp, hıçkırıklarımı tam sol yanımda yoketmeyi... -gizlemeyi-
ama bi yağmurda geçmiyor söz işte, yüreğime...
o ağlıyor ben damlıyorum...
Bakma büyümüş gibi yapıyorum...
7 yorum:
Sadece yağmurda..
Haklısın..
Çok güzeldi..
Sevgiler..
nedir bu satırları bize yazdıran hüznü ayaklandırıp kalemi azdıran...
Blogunuzu yeni keşfettim keşke daha evvel keşfetmiş olsaydım. Şiirleriniz çok güzel başarılar dilerim :)
Zeugma, çok teşekkür ederim:)Sevgiler benden...
Wenda, bilmelimi bilmemelimi? Bilemedim...
Godsyndrome:))
Her gün yeniden keşfedilmek:D ne güzel ne güzel. Alemsin arkadaşım.
Yorum Gönder